Studenci ze Stanford University opisują syndrom oszusta za pomocą pięknej analogii: na pierwszy rzut oka studenci są jak kaczki, bez wysiłku sunące po stawie. Płyną razem jako najlepsi i najzdolniejsi przyszli liderzy i innowatorzy zbierający osiągnięcia, staże i wysokie GPA. Ale kiedy spojrzysz pod wodę, ich małe błoniaste stopy desperacko walczą o utrzymanie ich na powierzchni. Nie tylko ciężko pracują, aby odnieść sukces, ale także boją się zatonięcia.
Kelifern Pomeranz, PsyD, CST, psycholog kliniczny z Kalifornii, pracował kiedyś w Klinice Zdrowia Psychicznego Stanforda dla studentów i uważa, że ta analogia nie dotyczy tylko studentów najlepszych uniwersytetów. Mówi, że od 70 do 82 procent ludzi w pewnym momencie swojej kariery doświadcza syndromu oszusta.
ZWIĄZANE Z: Jak zwiększyć poczucie własnej wartości i być bardziej pewnym siebie
powiązane przedmioty
Co to jest?
Ale syndrom oszusta to coś więcej niż strach przed porażką. Jest to zjawisko psychologiczne, w którym osoba wierzy, że nie jest tak inteligentna lub wykwalifikowana, jak myślą jej rówieśnicy (lub osoby z ich otoczenia). Osoby doświadczające syndromu oszusta czują się oszustami i często przypisują swoje sukcesy raczej szczęściu niż prawdziwym kompetencjom, talentowi lub umiejętnościom. Często żyją z głęboki i wyniszczający niepokój że zostaną wykryci i zdemaskowani jako nie zasługujący, no cóż, oszust.
Należy zauważyć, że pomimo włączenia słowa „syndrom”, zespół oszusta nie jest uznawany przez DSM-5 za oficjalne zaburzenie. Termin ten został ukuty i zdefiniowany przez dwie psychologów, dr Suzanne Imes i dr Pauline Clance, w latach siedemdziesiątych jako doświadczenie niemożności uwewnętrznienia sukcesu. W tamtym czasie uważano, że występuje tylko u kobiet osiągających wysokie wyniki ostatnie badania pokazuje, że doświadczają tego ludzie wszelkiego rodzaju i ze wszystkich środowisk.
jak usunąć plamy po kawie z filiżanek
Sytuacje wysokiego stresu zwykle to pogarszają
Zespół oszusta nie jest niczym nowym, ale przejście do pracy w domu podczas pandemii COVID-19 zaostrzyło jego skutki. A najgorsze, co możesz zrobić, według dr Susan David, psychologa z Harvard Medical School, to poddanie się tyrania pozytywności : tłumienie tych negatywnych i trudnych myśli lub osądzanie siebie za ich odczuwanie.
Zwątpienia w siebie należy się spodziewać w czasach stresu i nowych sytuacji. Przejście z intensywnego życia biurowego na spotkania Zoom w piżamie z dzieci krzyczą w tle lub hałaśliwa budowa sąsiedztwa była stresującą zmianą.
David postrzega te fałszywe myśli jako sposób, w jaki nasz umysł dostosowuje się do sytuacji. Na przykład, jeśli jesteś pracującą matką, możesz pomyśleć: Moja matka była dobrą matką i zawsze była przy mnie. Walczę o zrównoważenie bycia tam dla moich dzieci oraz pracuję w domu, więc nie mogę być wystarczająco dobrą mamą. Często pojawia się samokrytyczny, dokuczliwy niepokój, że ktoś inny mógłby to wszystko zrobić i zrobić to lepiej niż ty, i przekonujesz siebie, że to prawda.
Ta konkretna pętla myślowa prawdopodobnie wynika z oczekiwań, jakie masz wobec siebie jako rodzica. Umysł sygnalizuje, że cenisz obecność z rodziną. David nakłania Cię do znalezienia rozwiązania, które będzie zgodne z Twoimi celami i wartościami, bez utknięcia w cyklu poczucia winy związanego z syndromem oszusta. Może to być tak proste, jak odłożenie telefonu po godzinie 17:00. być bardziej obecnym z rodziną.
Jeśli zostałeś wychowany z pewnymi uprzedzeniami przeciwko tobie, na przykład ludzie tacy jak my nie chodzą na studia lub nie możesz mieć rodziny i swojej kariery, prawdopodobnie będziesz bronić tych uprzedzeń przeciwko sobie w stresujących sytuacjach, kupując ( fałszywe) pomysł, że nie nadajesz się do college'u, wychowywania dzieci i pracy w pełnym wymiarze godzin.
ZWIĄZANE Z: Najlepsze (i najgorsze) sposoby radzenia sobie z niepewnością według psychologa
Wirtualna praca izoluje, co rodzi niepokój
Jednak dla niektórych niewyraźna granica między pracą a domem mogła wywołać lęk przed osiąganiem gorszych wyników, co może objawiać się przepracowaniem. Dr Marie Barnes, profesor nadzwyczajny na Florida International University, specjalizująca się w psychologii organizacji przemysłowych, w pełni wierzy, że nagłe i niejednoznaczne przejście do pracy w pełnym wymiarze godzin w domu spowodowało więcej wątpliwości i niepewności co do przynależności.
Barnes jest dobrze zorientowany w zespole oszusta. Pewnego razu studentka zapytała ją, w którym momencie swojej kariery czuje się profesjonalistką, a ona odpowiedziała, powiem ci, kiedy tego doświadczę. Kiedy więc pojawiło się wyzwanie polegające na zdalnej komunikacji z uczniami, udała się do ekspertów — tych, którzy przez cały czas pracowali w domu. Po raz pierwszy musiała nauczyć się takich rzeczy, jak tworzenie zdalnego harmonogramu i zwalczanie potrzeby robienia prania, kiedy powinna być na spotkaniu wideo.
Dla tych, którzy pracowali w biurze lub szkole, zanim świat się zamknął, Zoom był na początku zabawny. W przypadku Barnesa jej uczniowie mogli poznać jej koty, Błazna i Loda, i zobaczyć ją Hamilton plakat na ścianie. Sprawy wydawały się bardziej intymne. Ale jeśli wkroczyłeś w świat COVID-19 lub zmieniłeś w tym czasie karierę, możesz czuć się tak, jakbyś przegapił. Wskazówki i niuanse społeczne są tracone, gdy wchodzimy w interakcję za pomocą kamery wideo lub Slacka. Pracownikom trudniej jest ocenić, jak ich pomysły trafiają do współpracowników. Natychmiastowe, naturalne sprzężenie zwrotne jest opóźnione, tworząc miejsce na wątpliwości.
Jesteśmy istotami społecznymi i jest coś bezcennego do powiedzenia o przebywaniu z innymi ludźmi. Dziedzina Barnesa, psychologia organizacji przemysłowej, koncentruje się na socjalizacji pracowników w organizacji w celu promowania retencji, zaangażowania i ogólnego sukcesu zarówno dla pracowników, jak i ich firm. Trudno jest w pełni zastąpić interakcję między ludźmi i procesy onboardingu na żywo za pomocą ekranu.
Może mieć wpływ na każdego — nawet na osoby pełniące role przywódcze
Jako psycholog w Dolinie Krzemowej Pomeranz pracuje z kadrą kierowniczą w niezwykle prosperujących firmach. Ci ludzie to geniusze technologii i biznesu, a jednak przyjeżdżają na Pomeranz, by wyznać, że nie mają pojęcia, co robią. Oczywiście wiedzą, co robią i ciężko pracowali na swoją pracę, ale to właśnie robi syndrom oszusta. To ten głos, który szepcze, kim są ty robić to?
Cudownie jest wiedzieć, że nie ma znaczenia, jaką zajmujesz pozycję ani czy Twoja firma ma wycenę miliardów dolarów, w końcu wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, mówi.
W przypadku tych dyrektorów prawdopodobnie prawdą jest, że im więcej się uczysz, tym bardziej widoczne stają się luki w Twojej wiedzy. I jest rzeczą oczywistą, że ludzie, którzy przyjeżdżają na Pomeranz, doświadczają dużego stresu jeszcze przed pandemią. Ale praca w domu ograniczyła naszą komunikację, sztucznie ułożyła nasze interakcje społeczne i pozostawiła wielu z nas w złudzeniach, że nie pracujemy tak ciężko, jak nasi koledzy.
jak nakryć nieformalny stół
Dla kadry kierowniczej i liderów pandemia stworzyła rzeczywistą potrzebę szybkiej adaptacji i publicznego optymizmu. Musiały być cheerleaderkami swoich firm, a według Pomeranza często czuli, że nie mają prawa narzekać, bo wciąż mają pracę i zdrowie. To także czas, w którym trzeba było podejmować trudne decyzje. Te dodatkowe naciski sprawiły, że ludzie zaczęli wątpić, czy są w stanie przewodzić.
Strategie radzenia sobie z zespołem oszusta
Nie ma magicznego lekarstwa na wszystko ani szybkiego rozwiązania, ale istnieją pewne codzienne strategie radzenia sobie z zespołem oszusta podczas pracy zdalnej. David oferuje wskazówki zarówno dla osób czujących się jak oszust, jak i dla liderów organizacji.
jakiego koloru jest bostońska zupa z małży
Jak wyciszyć syndrom oszusta:
- Trzymaj się z dala od mentalnego domu luster, w którym nie tylko masz te trudne, negatywne myśli, ale także osądzasz siebie za ich posiadanie. Są normalne.
- Bądź dla siebie dobry. To kluczowy czas, by spojrzeć w głąb siebie ze współczuciem.
- Zadaj sobie pytanie, skąd pochodzi. Twój głos oszusta może próbować ci coś powiedzieć. Na przykład, jeśli czujesz, że brakuje Ci wartości, ponieważ Twoja opinia nigdy nie jest pytana, prawdopodobnie pragniesz użyć swojego głosu i zostać wysłuchanym i/lub poprosić o informację zwrotną. Wkrocz do tego: Przeprowadź burzę mózgów, jak skuteczniej komunikować się z szefem lub menedżerem.
- Użyj logiki, aby udowodnić, że się mylisz. Jeśli ciągle myślisz, że tu nie należę, kwestionuj to – czy to naprawdę prawda? Wylądowałeś w tej roli i sprawiedliwie i uczciwie wywiązałeś się z tych obowiązków. Dlaczego inni należą i zasługują na swoje miejsce, a ty nie? Jeśli ciągle myślisz, że zostanę zwolniony, zadaj sobie pytanie, dlaczego. Jakie przestępstwo palne faktycznie popełniłeś? A może po prostu miałeś stosunkowo nieproduktywny tydzień i musisz popracować nad kilkoma sztuczkami zarządzania czasem w przyszłym tygodniu?
- Zatrzymaj się i bądź wdzięczny za te niewygodne myśli i uczucia. Ostrzegają cię, że coś jest nie tak, a to daje ci możliwość zmiany w swoim życiu, niezależnie od tego, czy jest ono małe, jak znalezienie sposobu na zmianę sposobu myślenia lub nowego codziennego wyjścia ze stresu; lub większe, jak rozmowa z terapeutą lub poszukiwanie nowego środowiska pracy.
Jak firmy mogą pomóc pracownikom
Tak, syndrom oszusta jest normalny w sytuacjach stresowych i tak, ludzie mogą i powinni sami nad nim pracować, ale jest to również odpowiedzialność istniejących systemów, aby ich pracownicy czuli się uwzględnieni i docenieni. Jeśli zostałeś zepchnięty na margines lub nie znalazłeś się w swoim miejscu pracy, to oczywiście poczujesz się niepewnie co do swojej wartości w organizacji. Uważaj, abyśmy w powitalnym skupieniu się na odporności nie ignorowali systemów i procesów, które przyczyniają się do obniżenia poziomu dobrostanu, nalega David. Zdrowa kultura firmy, zwłaszcza na odległość, może pomóc rozwiać naturalne uczucia syndromu oszusta wśród pracowników.
Ludzie walczą. Organizacje muszą zrozumieć, że to, jak czują się ich pracownicy, wpływa na to, jak dobrze wykonują swoją pracę. Dobrostan pracowników nie jest już tylko funkcją jednostki. Kiedy firmy pomagają ludziom czuć się dobrze ze sobą i swoim otoczeniem, tworzą kontekst, w którym organizacja jest zrównoważona i dobrze prosperuje.
Dokonaj audytu wymagań i oczekiwań stawianych Twoim pracownikom w tym stresującym czasie, a nawet wcześniej. Pandemia dała ci możliwość restrukturyzacji i zawsze jest miejsce na ulepszenia. Ustaw ton, który pozwala na słyszenie głosów.
Zadaj te pytania:
- W jaki sposób dajesz ludziom przestrzeń do otwartego mówienia? Czy mają bezpieczną platformę do udzielania szczerych informacji zwrotnych? Jak możesz pokazać, że głosy Twoich pracowników są cenione?
- Jakie oczekiwania stawiasz pracownikom? Czy oczekujesz, że będą włączone przez cały czas, czy też szanujesz granice między pracą a życiem osobistym?
- Z organizacyjnego punktu widzenia, jakie środki zostały wprowadzone, aby zapewnić elastyczność? Czy ludzie? nadal pracować z domu jeśli wolą? To pozwala im na sprawność i autonomię; świadczy o Twoim zaufaniu do pracowników.
Analogia do Kaczki Stanforda pokazuje, jak wszyscy walczymy pod powierzchnią. Podczas gdy nasze zmagania mogą przejawiać się na różne sposoby, jednym z najgorszych błędów, jakie możemy popełnić, jest założenie, że tylko my wiosłujemy gorączkowo pod wodą, podczas gdy nasi rówieśnicy elegancko pływają.
Rozumiejąc, że wszyscy walczymy z własnymi prądami, łatwiej jest potwierdzić nasze doświadczenia, zaufać swojemu miejscu w świecie, okazywać sobie miłość i życzliwość, a następnie dawać je innym.
- przez Stephanie Cornwell
