Ostatnio biegałem po telefon w sypialni, ale nigdy mi się nie udało. Dlaczego? Ponieważ potknęłam się o gigantyczny kopiec ubrań, który mój mąż ustawił obok naszego łóżka jak gniazdo termitów. Kiedy schodziłem w dół (przycinając chwiejący się stos książek na jego stoliku nocnym), byłem przynajmniej wdzięczny, że kopiec zawierał tygodniową wartość odrzutów, ponieważ to powstrzymało mój upadek. Ale moja wściekłość narastała, gdy próbowałem się wyswobodzić, gdy telefon dzwonił i dzwonił.

jestem schludny. Korekta: fanatycznie uporządkowana. Mój mąż Tom jest ludzkim tajfunem, który zostawia po sobie ślad gruzu. Gdyby to zależało ode mnie, mieszkałbym w nieskazitelnym, minimalistycznym mieszkaniu. Odpowiedź Toma brzmi… och, powiem ci.

[Tom: Jest prosty sposób na osiągnięcie tego marzenia: popełnienie przestępstwa i zamieszkanie w celi więziennej.]

Tom twierdzi, że żyje w bałaganie i znajduje pocieszenie w stosach czasopism i gazet. Upuszcza swoje ubrania na podłogę, gdziekolwiek je zdejmuje.

[Tom: To rozwiązanie tymczasowego przechowywania.]

Tymczasem czuję się fizycznie nieswojo, jeśli nasze małe mieszkanie na Brooklynie jest choć trochę niesprawne. Jestem typem nerwowej osoby, która zrywa się przed końcem kolacji, by zacząć sprzątać. Ja też nie mogę zasnąć, dopóki nie poczuję, że dom jest idealny.

[ Tom: Mam dość niską poprzeczkę, aby dom był „idealny”: alarm tlenku węgla jest cichy, nic nie biegnie ani nie powoduje swędzenia, a lody nie są pominięte.]

Nasza dynamika nigdy nie była idealna, ale kiedy pobraliśmy się po raz pierwszy i dojeżdżałem do biura, było to wykonalne. Teraz oboje pracujemy w domu (jesteśmy pisarzami) i mamy dziecko. Nasze kłótnie o bałagan przybrały na sile, grożąc przekształceniem się w bitwy. Nie jest to coś, o czym chcielibyśmy, aby była świadkiem naszej sześcioletniej córki.

Kilka tygodni temu, kiedy Prawdziwe proste zadzwonił i poprosił mnie, abym zagłębił się w naszą walkę o historię, chętnie się zgodziłem.

[Tom: Mniej chętnie się zgodziłem.]

Potrzebowaliśmy rady: jak możemy przejść od walki o władzę do kompromisu? Jak motywujesz małżonka, który ma głębokie ambiwalentne uczucia, do wykonywania obowiązków domowych? Kiedy zajmujesz się czymś, a kiedy powinieneś to odpuścić? Poprosiłem więc trzech ekspertów, którzy mogliby spróbować pomóc nam w osiągnięciu rozwiązania. Julie Morgenstern jest nowojorską konsultantką organizacyjną firm z listy Fortune 500 i autorką m.in Zrzuć swoje rzeczy, zmień swoje życie ; Dr Gary Chapman jest doradcą ds. relacji i autorem osławionego 5 języków miłości seria ; a dr Darby Saxbe jest adiunktem psychologii na Uniwersytecie Południowej Kalifornii, który badał skutki stresu wynikające z bałaganu.

Najpierw mój mąż i ja wysłaliśmy im e-mailem opis naszych problemów i wyzwań. Następnie w osobnych rozmowach telefonicznych każdy profesjonalista udzielił nam opinii i wskazówek oraz opracował plan strategiczny specjalnie dla nas (który może działać dla każdego).

Spotkanie umysłów

Okazuje się, że moje zdenerwowanie wywołane bałaganem nie jest wyimaginowane. Darby Saxbe mówi mi, że jej badania naukowe wykazały, że zagracony dom może zaburzyć poziom kortyzolu, hormonu stresu. Mówi, że jedną z rzeczy, które sprawiają, że ludzie reagują na stres fizjologiczny, jest poczucie przeciążenia, a bałagan jest dokuczliwym przypomnieniem rzeczy, których nie zrobiono.

Z drugiej strony Saxbe odkrył, że dla innych nadmiar rzeczy zapewnia bezpieczeństwo, wspomnienia, a nawet dumę. Innymi słowy, szczątki jednej osoby — przychodzą mi na myśl stare odcinki biletów na koncerty Toma — są skarbem innej.

Tak więc pierwszym krokiem w kierunku harmonii małżeńskiej, mówi Julie Morgenstern, jest wzajemne zrozumienie punktów widzenia. Skup się na osobie, a nie na jej rzeczach, mówi. Każe mi, żeby Tom oprowadził mnie po domu, bez komentarza i krytyki z mojej strony, i wyjaśnił, dlaczego jego systemy, choć mogą się wydawać dziwaczne, działają na niego. Jeśli poprosisz o wycieczkę w duchu patrzenia na to jego oczami, zmieni to twój stosunek do sytuacji, mówi Morgenstern. Zrozumiesz, że on po prostu patrzy na swoje rzeczy inaczej niż ty.

Nigdy nie przyszło mi do głowy, że za jego nawykami może kryć się jakaś logika, a nie tylko zwykłe lenistwo. Tom zwraca uwagę, że różne papierowe drapacze chmur na jego biurku są codziennie potrzebne do badań. Szafa, w której trzyma swoje pięć (tak, pięć) rowerów, chaotycznie pęka, ale pokazuje mi, że wie, gdzie jest każdy przedmiot. Pudełka są ustawiane w stosy przy drzwiach wejściowych jako wizualne przypomnienie, aby zabrać je na pocztę. (Chociaż po kilku dniach bezczynności w końcu jestem przypomnieniem.) Podaje nawet na wpół wiarygodny powód dla walizki, która tydzień po podróży wciąż nie jest rozpakowana.

[ Tom: Ta walizka to ponury symbol zakończonej zabawy. Opóźnienie rozpakowania przedłuża przyjemność przebywania poza domem.]

Jego wyjaśnienia nieco zmniejszają moją irytację, a jego uzasadnienie walizką faktycznie sprawia, że ​​trochę mi go żal. Więc ma metodologię — po prostu nie jest to sposób działania twojego systemu, wyjaśnia Morgenstern.

W tym samym duchu pytam Toma, dlaczego po zrobieniu kanapki wygląda to tak, jakby nasza lodówka eksplodowała. Zapominanie o rzeczach przygotowawczych, jak mówi, jest jak forma tego, co psychologowie nazywają „ślepotą nieuważną”: nie widzisz tego, czego nie szukasz. (Tom pisze o nauce i psychologii, więc naprawdę mówi w ten sposób.)

[Tom: Robisz kanapkę; chcesz zjeść kanapkę. Nie chcesz zwracać jedzenia na właściwe miejsce, gdy kanapka siedzi, kiwając. W mojej głowie przeszedłem już do następnego etapu: jedzenia kanapki.]

Słusznie. Ale potem Morgenstern każe mi odprowadzić Toma przez kuchnię po tym, jak przetoczył się przez nią, żeby zrobić kanapkę, żeby mógł zobaczyć moją perspektywę. Pokaż mu, jak denerwujące jest to, że jego bałagan kosztuje czas i powstrzymuje cię od robienia tego, co chcesz zrobić, mówi. Mijamy porozrzucane naczynia, torby chleba, frytek i indyka oraz pusty karton po lemoniadzie. Zaznaczam, że ponieważ kuchnia wygląda teraz jak Gorilla House w Bronx Zoo, spędzę 10 minut na sprzątaniu, kiedy chciałem tylko zrobić filiżankę herbaty. Nie wspominając o tym, że kiedy zostawia otwarte pojemniki i odchodzi, jedzenie może się zepsuć lub zepsuć – co kosztuje nas pieniądze. Jest zawstydzony. Obiecuje, że od teraz będzie się starał wyprostować, gdy idzie. Ale na wszelki wypadek wypróbuję jedną z sugestii Gary'ego Chapmana i pytam go: Czy będzie w porządku, jeśli zostawię ci notatkę do posprzątania, czy też przyjmiesz to, że jestem twoją matką? (Żądanie jest zawsze lepsze niż żądanie, mówi Chapman, więc proszenie i dostarczanie opcji zwiększy moje szanse na wyniki.) Tom jest w porządku, więc wywieszam małą notatkę na tablicy ogłoszeń w kuchni, która brzmi: PROSZĘ OCZYŚCIĆ JAK JESTEŚ.

[Tom: OK, tak, to wygląda jak miejsce zbrodni.]

Spotkanie na ubraniach

Jednym z naszych najbardziej spornych problemów jest szafa w sypialni Toma: jest tak wypchana, że ​​nie może nawet zamknąć drzwi. Namawiałem go, żeby to wygrzebał przez ostatnie sześć miesięcy. Chapman proponuje odwrotne podejście: nie wspominaj więcej o szafie. On już wie, że chcesz, żeby to wyczyścił, bo powiedziałeś mu 15 razy. Zamiast tego każe mi komplementować Toma za każdym razem, gdy wykonuje inną pracę, na przykład wynoszenie śmieci lub pomaganie mojej córce w odkładaniu klocków Lego.

Ale dlaczego miałbym go chwalić, jakby był golden retrieverem, za rzeczy, które powinien robić w pierwszej kolejności? Pytam. Chapman śmieje się. Słyszę cię, mówi. Wyjaśnia, że ​​ta rada dotyczy obu płci i nie dotyczy wzmocnienia ego partnera, ale stworzenia atmosfery życzliwości i szacunku, która jest ostatecznie bardziej podatnym gruntem do wprowadzania zmian.

Nadal wydaje mi się, że to retro. Kiedy narzekam, że Tom nie komplementuje mnie w tych sprawach, Chapman mówi, że nie mogę utrzymać punktów. Muszę tylko to wyssać, hojnie wyrazić aprobatę i czekać. Tak proste jak to? – pytam z niedowierzaniem. Nikt z nas nie chce być kontrolowany, mówi. Jeśli Tom czuje, że naprawdę ci na nim zależy, za pomocą potwierdzających słów, jest znacznie bardziej prawdopodobne, że będzie zmotywowany do posprzątania tej szafy. A kiedy już cała dobra wola zostanie ustalona, ​​wiedząc, że chcę wykonać to zadanie, Tom może mnie po prostu zaskoczyć.

Po dwóch tygodniach zmuszania się do chwalenia męża, zaraz po sobotnich naleśnikach, Tom staje przed szafą z rękami na biodrach i mówi, że czas się zastanowić. Potem – brzmi to zbyt łatwo, ale to prawda – sprząta to. Rzuca stare koszulki, układa swetry i przerzedza się zduplikowane przedmioty , jak cztery reflektory kempingowe.

[Tom: Mam wielokrotności, ponieważ wyrzucasz rzeczy! Pamiętasz, kiedy mieliśmy wyjeżdżać do Europy i w końcu znaleźliśmy mój zaginiony paszport w koszu? Nic nie jest bezpieczne, więc zaopatruję się.]

wyłącz sugerowane elementy z rynku

Wykopanie szafy zajęło mu większość dnia, ale zrobił to wszystko. Pytam później Toma, czy zauważył, że wylewam komplementy. Nie zrobił tego.

Westchnienie. Cóż, i tak zadziałało.

Zarządzanie bałaganem

Naładowany energią, konsultuję się z Saxbe w sprawie kolejnej niekończącej się potyczki: lubię natychmiast zmywać naczynia po obiedzie, podczas gdy Tom woli niech wszystko nasiąknie. I moczyć. Dopiero tuż przed snem, kiedy jestem w pełni wściekły, podchodzi do zmywarki.

[Tom: To tylko optymalizacja: Niech woda wykona pracę.]

Saxbe mówi, że muszę poluzować ramy czasowe. Jeśli dasz mu własność naczyń, a on może je robić w dowolnym czasie, nie musisz się aktywnie stresować, że są w zlewie – mówi.

Ale to powoduje pewne drgawki, więc posłucham rady Chapmana i mówię Tomowi, że nie będę narzekał – mam po prostu ufać, że po tym, jak pozwoli namoczyć naczynia, zajmie się nimi i odłoży je do , powiedzmy, 22:00 On się zgadza.

Ta idea spotkania w środku jest kluczem do zarządzania naszą dynamiką, mówią wszyscy trzej eksperci. Mówią nam, że jedną z najważniejszych rzeczy, które możemy zrobić, jest porzucenie myślenia, że ​​którekolwiek z nas ma rację. Więc trzymam język, kiedy Tom nie eliminuje recyklingu Wyszłam drzwiami, kiedy zabiera naszą córkę do szkoły.

[Tom: Dlaczego muszę robić to wszystko na raz? Jeśli wyjeżdżam do szkoły, czy muszę też radzić sobie z obwisłym workiem na śmieci?]

Pytam go, czy czuje irytację, że zadanie wciąż nad nim wisi. Przyznaje, że tak, i mówi, że czuje się lepiej, gdy wykonuje zadania, ale uważa, że ​​utrzymanie porządku jest zbyt trudne.

[Tom: Jesteś typem, który prostuje się z przyzwyczajenia. Ale dla mnie to jak wydarzenie, na które muszę się przygotować: Przygotuj listę odtwarzania Spotify; zebrać zapasy. Łatwiej to odłożyć lub w ogóle tego nie robić.]

Pracując w kierunku odprężenia, Morgenstern każe nam wybierać miejsca, w których Tom może się ślinić, a ja być nieskazitelnym. Zajmuje stolik nocny, biurko i szafkę na rowery; Odbieram blaty kuchenne, blaty kredensów i szafki łazienkowe. Kazała nam również przechowywać jak najwięcej szczątków Toma. Aby złagodzić jego nawyk wyrzucania wszystkiego przy drzwiach wejściowych, gdy wraca do domu, wieszamy haczyki na jego płaszcze i torby, a przy drzwiach stawiamy przykryty kosz na trawę morską, do której można wrzucać wszystko inne (dokumenty, książki, okulary przeciwsłoneczne). Nadal irytuje mnie świadomość, że w koszu jest miszmasz rzeczy, ale przykrycie go pokrywką jest pomocne: jeśli nie widzę bałaganu, nie powoduje to żadnego drgania.

Przełamanie cyklu

Następnie przechodzimy do pralni – impuls wielu starć. Tom jest rowerzystą, który wytwarza góry spoconych ubrań do ćwiczeń, więc odpowiada za pranie. Problem polega na tym, że pozwala puchnąć torbie do parady Macy’s Thanksgiving Day Parade, zanim się nią zajmie – a zanim to zrobi, mówię Morgensternowi, ubrania właściwie zamieniły się w ściółkę.

W trudnych sytuacjach lubi, gdy klienci zadają sobie pytanie, aby ocenić, czy jest to warte ire: Ile cię to kosztuje? Na przykład z torbą na pranie, mówi, ile cię to kosztuje, poza twoją obsesyjną potrzebą, aby nie mieć go na sobie? Cóż, śmierdzi, mówię jej. Poza tym w pewnym momencie skończyła mi się bielizna.

Dobrze. Więc to byłyby dla mnie uzasadnione powody. Natomiast jeśli myślisz, Nienawidzę patrzeć, jak coś się spiętrza, kiedy można to zrobić , to jest emocjonalne. To jest rzecz, w której musisz oderwać wzrok od rzeczy.

Morgenstern sugeruje, abyśmy zamienili naszą stale powiększającą się torbę na piękny koszyk, który jest mniejszy, dzięki czemu szybciej się napełnia i ma pokrywkę, która zatrzymuje nieprzyjemny zapach. Następnie pyta Toma, czy jest jeszcze coś, co przeszkadza mu w praniu, a on mówi, że pasujące skarpetki.

Och, największa przeszkoda, mówi. Sugeruje, abyśmy kupili skarpetki w jednym kolorze, aby wyeliminować zadanie dopasowywania. Chyba że chodzi o to, że „Noszę fajne skarpetki z osobowością”, po prostu to chrzanić, mówi. Kogo to obchodzi? My nie. Więc porzucamy skarpetki, wskakujemy na Amazona i zamawiamy czarne dla niego i szare dla mnie. (Nasza córka ma swoje skarpetki w zwierzęce festonki.)

Warunki porozumienia

Postęp jest obiecujący, ale jest jeszcze inne źródło kłótni, z którym nie zajęliśmy się: nawyk Toma gubienia kluczy przynajmniej kilka razy w tygodniu. Zwracam uwagę, że nie jest tak łatwo przewiewny, kiedy spóźnia się na spotkanie.

[Tom: Po prostu nie wiem, czy chcę, aby przestrzeń w moim mózgu była zajęta geolokalizacją moich kluczy w czasie rzeczywistym.]

Jak zauważył Charles Duhigg w swojej książce Siła nawyku , aby zmienić nawyk, musisz wyrobić nowy nawyk. Morgenstern sugeruje zabranie ładnego pojemnika i umieszczenie go w miejscu, w którym Tom najczęściej rzuca klucze, czyli stoliku przy kanapie. Na One Kings Lane znajduję małą miseczkę w panterkę ze złotym brzegiem. Plan nie działa. Kupujemy mu więc TrackR Bravo, gadżet wielkości monety 30 dolarów, który można przyczepić do breloczka, aby szybko go wytropić za pomocą telefonu. Jego telefon w zasadzie wyrasta mu z ręki, więc nie ma tam szans na stratę.

Jeśli chodzi o mnie, Morgenstern mówi, że muszę się uporać z moim niekończącym się sprzątaniem. Mówi mi, że celem bycia zorganizowanym jest uwolnienie mojego czasu, abym mógł go spędzać na robieniu rzeczy, które kocham, z rodziną i przyjaciółmi. Zamiast tego wydaje mi się, że poświęcam znacznie więcej czasu na sprzątanie i prostowanie niż na zabawę. Saxbe się zgadza. Jeśli twoja potrzeba sprzątania przeszkadza w rzeczach, które lubisz, jest to nieprzystosowane, co oznacza, że ​​przestaje to dla ciebie działać, mówi. W takim razie nadszedł czas, aby to powstrzymać. Teraz, kiedy gramy w rodzinną grę w Monopoly i mam ochotę zerwać się i coś odłożyć, zadaję sobie pytanie: Czy zamiast tego mogę zostać w tej chwili? Czy to może poczekać? Czy w ogóle muszę to robić?

To, czego Tom i ja nauczyliśmy się w tym eksperymencie dość szybko, to to, że, jak to ujął Chapman, albo twój małżonek nie może się zmienić, albo z jakiegoś powodu się nie zmieni. Wtedy będziesz musiała zdać sobie sprawę, że to nie jest żadna wielka zbrodnia, że ​​na biurku twojego męża są stosy papieru. To nie jest dla ciebie logiczne, ale dla niego działa.

[Tom: W rzeczywistości jest to kategoryczny system archiwizacji. Wszystkie dokumenty są połączone w jedną pionową jednostkę magazynową o tematyce papierowej.]

Więc przestałem gadać o niechlujnym biurku Toma. Zamiast tego proszę go (zamiast mu rozkazywać), aby kończył każdy dzień pracy przynajmniej układając stosy w równe stosy, aby stworzyć wrażenie schludności, i chował luźne resztki pracy w szafce przy zamkniętych drzwiach. A teraz zadaję sobie pytanie: ile cię to kosztuje? wiele razy dziennie. Ta genialna fraza zapewnia natychmiastową perspektywę. Nadal mamy spory, ale naprawdę staramy się spojrzeć na sprawy z punktu widzenia innych.

[Tom: Okazuje się, że jej podejście do sprzątania na bieżąco nie jest tak trudne, jak myślałem, że będzie. Odkryłem, że lepiej, aby mój poziom stresu był bardziej proaktywny, niż wpadać w tryb kryzysowy w ostatniej chwili.]

I zacząłem dochodzić do tego, że ciągłe patrolowanie koszy na śmieci, aby sprawdzić, czy wymagają opróżnienia, nie jest zbyt wielkim życiem. Czy chcę mieszkać w salonie czy w domu? Zamiast tego staram się, kiedy tylko jest to możliwe, przyjąć filozofię życia Toma, która wydaje się brzmieć „Niech się zmoczy”.

Jancee Dunn jest autorką poradnika Jak nie nienawidzić męża po dzieciach? .

Nosiłaś spodnie do jogi do pracy dzisiaj, ponieważ nie możesz znaleźć swoich spodni roboczych. Więc co?! Są czyste... niepewne.

Nie zasłane łóżko nie oznacza, że ​​pościel nie jest świeża i czysta i – hej, chwileczkę – to mój łóżko!

Może nie wiesz, gdzie są twoje klucze, ale masz buty ułożone według stylu, marki, koloru i wzrostu.

Mnóstwo (posortowane) Poczta. Stosy (fałdowy) pralnia. Nieopróżniona zmywarka pełna ( czysty ) naczynia.

Czy producenci etykiet nadal istnieją? Obstawiasz. Masz jeden. I mieć kopię zapasową. Jest oznaczony jako „KOPIA ZAPASOWA KREATORA ETYKIET”.